الخامسَة عَشَر: «مُناجات الزَّاهدین»
اِلهى اَسْکَنْتَنا داراً حَفَرَتْ لَنا حُفَرَ مَکْرِها،
خدایا ما را در خانه اى جا داده اى که سر راه ما گودال هاى نیرنگ را کَنده
وَعَلَّقَتْنا بِاَیْدِى الْمَنایا فى حَبآئِلِ غَدْرِها،
و در دامهاى فریب خود ما را به چنگالهاى مرگ آویخته
فَاِلَیْکَ نَلْتَجِىءُ مِنْ مَکآئِدِ خُدَعِها،
پس به سوى تو پناه آوریم از دامهاى فریبش
وَبِکَ نَعْتَصِمُ مِنَ الْأِغْتِرارِ بِزَخارِفِ زینَتِها،
و به تو نگهدارى جوئیماز مغرور شدن به زر و زیور آراسته اش
فَاِنَّهَا الْمُهْلِکَةُ طُلاَّبَهَا، الْمُتْلِفَةُ حُلاَّلَهَا،
زیرا که دنیا جویندگانش را به هلاکت اندازد و واردین خود را نابود کند
الْمَحْشُوَّةُ بِالْافاتِ، الْمَشْحُونَةُ بِالنَّکَباتِ،
آکنده است از بلا و زیان و پر است از رنج و سختى
اِلهى فَزَهِّدْنا فیها، وَسَلِّمْنا مِنْها بِتَوْفیقِکَ وَعِصْمَتِکَ،
خدایا پس ما را در دنیا پارسا کن و به وسیله توفیق و نگهدارى خود
ما را از شرورش سالم بدار
وَانْزَعْ عَنَّا جَلابیبَ مُخالَفَتِکَ،
و بیرون آر از بر ما جامه هاى مخالفت و نافرمانیت را
وَتَوَلَّ اُمُورَنا بِحُسْنِ کِفایَتِکَ،
و با حسن کفایت خود امور ما را سرپرستى فرما
وَاَوْفِرْ مَزیدَنا مِنْ سَعَةِ رَحْمَتِکَ،
و از رحمت وسیع خود سهمیه عطاى ما را افزون گردان
وَاَجْمِلْ صِلاتِنا مِنْ فَیْضِ مَواهِبِکَ،
و جایزه هاى ما را از سرچشمه پرفیض مواهبت نیکو گردان
وَاغْرِسْ فى اَفْئِدَتِنا اَشْجارَ مَحَبَّتِکَ،
و بنشان در دلهاى ما درخت هاى محبتت را
وَاَتْمِمْ لَنا اَنْوارَ مَعْرِفَتِکَ،
و کامل گردان بر ما انوار درخشنده معرفتت را
وَاَذِقْنا حَلاوَةَ عَفْوِکَ وَلَذَّةَ مَغْفِرَتِکَ،
و بچشان به ما شیرینى عفو و لذت آمرزشت را
وَاَقْرِرْ اَعْیُنَنا یَوْمَ لِقآئِکَ بِرُؤْیَتِکَ،
و دیدگانمان را در روز قیامت به مشاهده جمالت روشن کن
وَاَخْرِجْ حُبَّ الدُّنْیا مِنْ قُلُوبِنا،
و دوستى دنیا را از دلهاى ما بیرون کن
کَما فَعَلْتَ بِالصَّالِحینَ مِنْ صَفْوَتِکَ، وَالْأَبْرارِ مِنْ خآصَّتِکَ،
چنانچه درباره برگزیدگانت و نیکان از خواص درگاهت چنین کردى
بِرَحْمَتِکَ یا اَرْحَمَ الرَّاحِمینَ، وَیا اَکْرَمَ الْأَکْرَمینَ.
به رحمتت اى مهربانترین مهربانان و اى کریمترین کریمان
|
خدایا ! در خانه ای جایمان داده ای که نگاهمان به هر سو که می دود دام بلایی در پیش پای خویش کنده می بیند. در بیابانی فرویمان فرستاده ای که قاصد چشم از همه جا پیغام سراب می آورد . وخارهای خیانت ، پای خسته را در خویش می فشرد .
خدایا! گذرمان را از باریکه راههایی انداخته ای که دشنه های فریب از فراسوی خانه ها به انتظارمان نشسته است .
خدایا! تیرهای آرزو بر تخته سنگهای ناکامی می شکند و جویهای باریک امید بر زمین تفتیده می خشکد .
خدایا! این عجوزه هزار داماد آهنگ شکستن عزم مردان کرده است و عمر را به کابین می طلبد .
خدایا! این دنیای هرزه هر لحظه دامی تازه می گسترد وخود را برای کس می آراید . راههای به سوی تو را یا سد سکوی مقام می نهد و یا گودال زندگی می کند ، یا دام ثروت می گسترد و یا به خویشمان مشغول می دارد و یا... می دانی که بی پرواز از این مانع نمی توان گذشت .
خدایا! قدرت پرواز را از تو می طلبم .
خدایا! چه گذرگاه سختی است این دنیا وچه تنگه صعبی ! این چه طعام آلوده ایست که مرگ خورنده را تدارک می بیند ! این چه آب متعفنی است که جگر تشنگان را می سوزاند. خدایا! این چه معشوقی است که شب را در آرزوی هلاکت عاشقان صبح می کند !
خدایا! سلامتمان ، در گذر از این تگنا به دست قدرت تو ست . بر فراز این پرتگاه مهلک دست امیدمان به ریسمان عطف تو آویخته است .
خدایا! ریشه های این علاقه را در خاک وجود ما بخشکان ، و تارهای این وابستگی را در زوایای قلب ما بسوزان .
خدایا! عشق به این لجنزار متعفن جامه مخالفت تو را بر ما پوشانده است ، تو این جامه را بر تن ما بدر.
خدایا! حکومت کشور جان با توست ، به غیر وامگذار.
خدایا! باغبانی این باغ را به کس مسپار که اگر جز شیره مهر تو در آوندهای این باغ بدود ، برگها به پژمردگی خواهد نشست واگر جز باران محبت تو بر این باغ ببارد ، پرچم های باغ فرو خواهد افتاد و اگر جز نسیم لطف تو به این بوستان بوزد ، غنچه ها خواهند مرد .
خدایا! سنگهای گناهان ما را از دهان چشمه های موهبت خویش کنار بزن و دلهای ما را سیراب ز لال مهر خویش گردان.
معبودم ! در کرت قلبهای ما به جای هرزه گیاه های هوس نهال محبت خویش را بنشان .
خدایا! شیرینی عفوت ولذت معرفتت را به ما بچشان وبا روشنای دیدارت چشمان خسته ما را جلایی تازه ببخش .
خدایا! آفت علاقه به دنیا بر گندمزار ایمان ما زده است ، در یابمان . آنچنانکه عابدان وصالحان و برگزیدگانت را دریافتی ، آنچنانکه بندگان ناب وخالصت را و آنچنانکه عاشقان و معشوقان خویش را . با دستهای گرم محبتت ای پذیراترین آغوش باز آمدگان ! ای رئوف ترین مهربانان و کریم ترین مهر ورزان !
|
.jpg)
حرم مطهر یا مشهد الرضا قدیمی ترین بخش اماکن متبرکه آستان قدس رضوی است. قسمتهای مختلف بنا و تزئینات داخل حرم در طول قرون گذشته به دلایلی بازسازی و مرمت شده است. اما پایه های اصلی بنا، همان پایه های اولیه است.
یکی از آداب زیارت
آن است که انسان از نظر معرفت به خداوند و درک توحید بارگاه ائمه‌ای را که زیارت می‌نماید
را بشناسد. دیگر این که در اذن دخول بداند که در محضر امامی است که حاضر و شاهد اعمال
وی می‌باشد و آشکارا انسان را می‌بیند «یَرَونَ مَقَامِی و یَسمَعُونَ کَلامِی و یَرُدُّنَ
سَلاَمِی» جایگاه مرا می بینند و سخن مرا می‌شنوند و سلام مرا جواب می‌دهند. (مصباح
الکفعمی، ص 472) ولی انسان جواب آنها را با این گوش دنیایی نمی شنود
