یکی از آداب زیارت
آن است که انسان از نظر معرفت به خداوند و درک توحید بارگاه ائمهای را که زیارت مینماید
را بشناسد. دیگر این که در اذن دخول بداند که در محضر امامی است که حاضر و شاهد اعمال
وی میباشد و آشکارا انسان را میبیند «یَرَونَ مَقَامِی و یَسمَعُونَ کَلامِی و یَرُدُّنَ
سَلاَمِی» جایگاه مرا می بینند و سخن مرا میشنوند و سلام مرا جواب میدهند. (مصباح
الکفعمی، ص 472) ولی انسان جواب آنها را با این گوش دنیایی نمی شنود!